TURKIJE : De Lycische weg

Klik hier voor de foto's van de trekking op de Lycische Weg.

Inleiding

De Lycische Weg, een trekking aan de Turkse kust van Fethiye tot Antalya, stond al een tijdje op onze verlanglijst. De volledige trek is 550 km, te lang om in 3 weken te wandelen. dus beperken we ons tot het gedeelte van Fethiye tot Demre.
De Lycische Weg is redelijk recent als trekking ontwikkeld met als stuwende kracht Kate Clow. Zij is ook auteur van een boek, dat toepasselijk "The Lycian Way" heet. Door de uitgever wordt dit boek omschreven als onontbeerlijk. De werkelijkheid is meer genuanceerd. In het boek staat wel interessante algemene informatie maar de beschrijving van de wandelroute is vaag en onduidelijk. En de bijgevoegde kaart is ook veel te summier en daardoor van weinig nut.
Dezelfde opmerkingen werden gemaakt door alle andere trekkers die we hierover aanspraken. En je kan dit zelf nalezen, want ik heb de Nederlandse vertaling van de eerste 18 wandeldagen (pdf bestand).
Je kan beter ter plekke (in Fethiye of in Kas) een goede kaart kopen. Tijdens de wandeling kun je alleen voortgaan op de rood-witte aanduidingen (zoals de GR routes). En die zijn op sommige plaatsen, vooral waar er nieuwe wegen aangelegd zijn, niet altijd aanwezig.
Een goede oplossing is om een GPS mee te nemen. Verschillende trekkers hebben de GPS-data van hun trekking op internet geplaatst. Zo heeft de Garmin Oregon GPS ons bij twijfel toch telkens de gepaste route getoond.



DAG 1 (Do, 18 okt) : Antwerpen (België) - Ovacik (Turkije)

De dag begint al heel vroeg want we worden al om 4 uur in Zaventem verwacht.
Alles gaat vlot, de vlucht vertrekt op tijd en na 3,5 uur vliegen komen we om 10u20 lokale tijd in Dalaman aan.
Bij de uitgang staan de bussen van de touroperatoren om de strandtoesristen in te laden. Maar we zien geen busdienst of dolmus, enkele taxi's. Er zou wel een shuttle bus van de luchthavendienst Havas zijn naar Fethiye. Bij onze terugtocht zien we in Fethiye dat die maar twee keer per dag rijdt.
Na wat onderhandelen kunnen we met een taxi voor 70 EUR naar Ovacik. Het stadje bestaat uit een lange straat en een klein centrum met overal winkels en restaurants. We wisselen onze euro's bij de PTT omdat je daar de beste wisselkoers krijgt (1 EUR = 2,30 Turkse Lire). Je hebt ook een overvloed aan geldautomaten. Hier dichtbij nemen we een kamer (B&B) in hotel CENNET voor 60 TL. We frissen ons wat op, drinken een biertje (EFES 0,5L) en gaan dan wat wandelen door de lange winkelstraat. Dan gaan we ook nog de kant op van de bergen en van de Montana Pine Resort. Dit hotel ligt op een halve kilometer van ons hotelletje en hier staat het bord dat het beginpunt aangeeft van de Lycische Weg (de Likya Yola). We kopen ook nog water, want het is onzeker of het leidingwater wel 100% betrouwbaar is.
We eten 's avonds een heerlijke gebraden zeebaars met gestoofde groenten + frieten (15 TL). Rond halfzeven is het al redelijk donker, belangrijk om rekening mee te houden wanneer je langere tochten wil plannen.



DAG 2 (vr 19 okt): Ovacik - Faralya

Om 8 uur krijgen we voor het eerst een Turks ontbijt. Dat bestaat uit brood, een gekookt ei, tomaat, komkommer, olijven, yoghourt, geitenkaas, charcuterie, honing, gelei, boter en naar keuze thee of koffie. De koffie is wel oploskoffie en niet erg lekker.
Tegen halfnegen zijn we vertrokken naar de start van de Likya Yola in een stralende ochtendzon. Eerst is het een half uurtje licht stijgend en dan wat vlakker wandelen op een brede landbouwweg. Tot het pad plots links opdraait in de richting van de Baba Dagi. Nu gaat het in zigzag constant omhoog. De zon schijnt volop maar gelukkig ligt het pad in de schaduw van de berg. Het is best lastig en volgens onze GPS halen we zowat 2,3km per uur. Na 2,5 uur klimmen bereiken we het hoogste punt van de dag op 730 meter. We hebben 6 km afgelegd wanneer we het dorpje Karagac bereiken. Een ondernemende Turk heeft hier een geïmproviseerd eethuisje geïnstalleerd aan de rand van de wandelweg. Je kan er frisdrank en lunch krijgen, maar wij trekken verder op een recent aangelegde brede stenige weg. We volgen die weg en de rood-witte aanduidingen voor nog 3 km en dan slaan we rechtsaf in het dorpje Kirme.
We zijn 10 km opgeschoten en het is middag. Het is nu het heetste moment van de dag en dus tijd voor een eetpauze en wat rust in de schaduw van een grote olijfboom.
Na Kirme is het nog maar 3 km tot Faralaya. De weg is nu een smal pad met hier en daar wat bomen maar ook veel directe zon. Eerst is er een daling op een pad met veel losse keien, dan komt er een kilometer vlak en dan weer een steil gedeelte over losse keien naar Faralaya, waar we tegen 14 uur aankomen.
Etappe = 13 km, 5 uur wandelen.

Op de grote asfaltweg is pension Gül (= "Roos") het hele weekend volzet. Iets verderop is er wel nog 1 kamer vrij in pension Melisa (B&B 80 TL). We vernemen hier dat er dit weekend in Olü Deniz op de flank van de Baba Dagi het wereldkampioenschap paragliding plaatsheeft. Dit verklaart meteen waarom we vandaag zoveel parachutes hebben gezien. Veel pensions in de buurt geven onderdak aan groepen die dit spektakel willen meemaken. Ook is de volgende week voor veel Turken een vakantieweek, zodat er veel volk naar de kust afzakt. Spannend om te zien of we de volgende dagen gemakkelijk logies zullen vinden.
In de late namiddag wandelen we nog eens tot aan de moskee van Faralaya en we willen eens het dorp bekijken. Alleen heeft Faralaya niet echt een centrum en dus zijn we gauw uitgekeken. Er is wel nog de mogelijkheid om langs de kliffen 500 meter af te dalen tot in de Vlindervallei, maar dat is niet ongevaarlijk en echt niets voor mensen met hoogtevrees.
Er zijn hier ook niet alleen veel vlinders, maar ook veel bijen. Overal zie je bijenkorven van imkers met honderden op de bergweiden staan. Faralya is terecht beroemd voor zijn honing want bij het ontbijt wordt steeds heerlijke honing geserveerd.
We eten 's avonds in pension Gül een lekkere verse gebakken forel (15 TL) en gaan in het donker terug naar ons pension. Intussen is er een groepje Turken aangekomen en die blijven nog lang op het terras praten en lachen. Wij hebben gelukkig oorstopjes bij.



DAG 3 (zat 20 okt): Faralya - Kabak

Deze dag zou volgens de beschrijving een gezapige wandeling moeten worden, maar op de grafiek in het boekje van Kate Clow zie je middenin een afdaling met daarna weer een klim van telkens 600 meter. Gezapig is anders...maar gelukkig blijkt de grafiek volledig verkeerd te zijn.
Na Faralya gaat het pad eerst een half uurtje zigzag omhoog langs de bergwand en het volgend uur wat golvend op en neer tussen struikgewas, maar altijd in de schaduw van de berg. Eenmaal boven is er wel volle zon en het wordt dus weer een hele warme dag. Hierna volgt er een lange afdaling naar Kabak, maar er zijn maar enkele steilere stukken, zodat we al na 3 uur wandelen op de asfaltweg naar Kabak aankomen.
Bij een splitsing staat een wegwijzer naar een Bungalow Park waar er kamers te huur zouden zijn en ook naar een standje met frisdrank, respectievelijk op 250 en 50 meter. Deze asfaltweg loopt redelijk steil omhoog en in de volle zon is het zweten. We zien verderop iets dat op een bungalow park lijkt, maar dat is wel iets verder weg dan 250 meter. Uiteindelijk komen we bij een bungalow park in aanbouw. Dan maar terug naar beneden en bij de splitsing de andere kant op en direct zien we Mama's Pensyon. We hebben dus een klein uur in de zon geploeterd voor niks.
Etappe = 8,5 km en 4 uur wandelen

Na de middag rusten we wat in de schaduw en gaan rond 4 uur kijken naar Kabak Beach. Dit is een redelijk steile afdaling via een smal pad dat uitkomt op een klein zandstrand. Onderweg kom je nog door een soort camping met houten chalets.
's Avonds voor de derde keer op rij vis, maar dat geeft niet want het is weer een lekkere zeebaars.
Bij het ontbijt maken we kennis met een Duitse schrijver, die een lange reis met zijn mountainbike maakt. Hij is in Duitsland vertrokken en is al maanden onderweg. Maar nu heeft hij een ontsteking gekregen in zijn schouder. Daardoor kan hij tijdelijk niet meer fietsen en is hij naar Kabak gereisd om hier te genezen.



DAG 4 (zo 21 okt): Kabak - Alinca

Alinca kan via 2 verschillende wegen bereiken: de eerste is vanuit kabak afdalen naar Kabak Beach en dan de tegenoverliggende bergwand 800 meter omhoog klimmen. Dit is de kortste weg, maar wel heel lastig. Wij kiezen voor de langere meer geleidelijke klim langs de bergwand en rondom de baai.
We vertrekken rond kwart voor 9 op de asfaltweg die we al kennen van gisterenmiddag. Bij het 'bungalowpark' stopt de asfaltweg en gaat een stenig pad steil omhoog. Dat blijft zo voor een goed halfuur en dan wordt de weg vlakker en loopt hoog langs de bergwand rond de baai van Kabak, waarvan we het kleine zandstrand ver beneden ons kunnen zien. De route loopt in de schaduw van de berg, nu eens door dennenbossen, dan op stenige ondergrond langs de rand van de berg. Het pad is hier goed rood-wit gemarkeerd. Het pad loopt redelijk vlak met nu en dan een steiler deel, maar na een goeie 2 uur komt er een lange klim. Deze duurt bijna een uur maar dan bereiken we wel het hoogste punt van de dag op 800 meter. Daarna gaat het vlak langs de bosrand en enkele hondrden meter verder komen we bij Bayram's Place. We besluiten hier te overnachten in een blokhut (80 TL B&B + diner). Etappe : 8km en 4,5 uur wandelen Op het terrasje hebben we een mooi zicht op de baai in de diepte. De zon schijnt maar door de zeebries is het hier niet zo drukkend warm als de vorige dagen. Na een biertje en wat rust gaan we eens de omtrek verkennen. Wat verderop is de asfaltweg van Karagac naar Bogazici, maar er is hier geen dolmusdienst. Hier en daar zie je een huis op de berghellingen.
Het avondeten heeft geen vis, maar ook gen vlees. Eerst is er tomatensoep, dan rijst met geroosterde paprika's, aubergines in tomatenssaus, een slaatje en een schaal koude frieten met yoghurtsaus erover. Er zijn druiven als dessert.
De zonsondergang met donkere wolken aan de horizon is magnfiek. Alleen zijn die wolken de voorbode van onweer. Rond 1 uur worden we wakker van gerommel van donder in de verte, maar het wordt algauw een zwaar onweer. De volgende uren krijgen we donder en bliksem en zare regen en poas tegen 5 uur wordt het wat rustiger.




DAG 5 (ma 22 okt): Alinca - Sidyma

's Morgens nog altijd een beetje regen en zwaar bewolkt, maar het ziet er niet meer zo dreigend uit. We haasten ons niet en gaan pas tegen kwart voor 10 op weg. We volgen de rood-witte aanduidingen en komen zo via de asfaltweg in Bogazici. Waarschijnlijk hebben we ergens een afslag naar een parallelle wandelweg gemist. Het weer valt mee want het blijft meestal droog met enkele spatjes regen, maar ook nu en dan wat zon.
In Bogzici gaat het rechtsaf en dan via een tractorpad omhoog. Het pad blijft sterk stijgen en hier zijn de rood-witte aanduidingen niet altijd even duidelijk, vooral omdat links en rechts tussen de olijfbomen veel gelijkaardige stenige paadjes lopen. Je kan je wel richten op de opstaande hoekstenen van een ruïne van een Romeins fort.
Hierna gaat het verder omhoog via een smal rotspaadje dat uiteindelijk nabij een kerkhof aankomt. We lopen rond het kerhof en komen zo op een bredere landbouwweg waarlangs er meerdere Lycische graven te zien zijn.

We bekijken dit groepje sarcofagen maar in de verte dreigen er donderwolken en de donder rommelt. Dus gaan we vlug verder om onderdak te zoeken. In Sidyma worden we bij de dorpsfontein opgewcht door Gemil, die ons hartelijk begroet en die ook TOEVALLIG nog een logeerkamer heeft bij hem thuis iets verderop. We worden vriendelijk ontvangen maar ze spreken enkele en alleen Turks. De kamer is primitief maar er is een badkamer bij (80 TL voor B&B + diner).
Wanneer we wat twijfelend kijken wordt ons zelfs de woonkamer aangeboden als alternatief, maar dat weigeren we.
Het weer blijft regenachtig maar we trekken toch een 500 meter verder richting moskee, maar dan begint het goed te regenen en we gaan schuilen en drinken ondertussen thee. Na de regenbui gaan we bij de moskee rechtsaf naar een boerderijtje waar er een oud Lycisch graf staat met inscripties in Lycisch schrift. De voorkant is open en dit graf van 2500 jaar oud wordt nu gebruikt als geitenstal.
We volgen het stenig pad en rondom rond zijn er nog andere Lycische graven, sommige met bas-reliëfs, andere met inscripties, zelfs een huisgraf met een mooi gebeeldhouwd plafond, dat doet denken aan het plafond van het Maison Carré in Nîmes. Ook in de muurtjes rond de weiden zitten er stukken die duidelijk van antieke graven of van tempels afkomstig zijn: stukken van kolommen, stukken van driehoekige tympanen en van friezen,... De archeologen hebben hier zeker nog heel wat te doen.
Op de treugweg gaan we nabij de moskee in het pensionnetje voor een biertje. We kopen 2 blikken EFES en gaan ermee naar onze kamer bij Gemil. Het is ondertussen 4 uur en in de verte rommelt de donder, maar wij zitten droog en lezen wat in onze e-reader.
We komen voor het avondeten beneden aan en we worden door Gemil verwelkomd alsof het de eerste keer is dat hij ons ontmoet. Raar, maar nu spreekt hij ook een beetje Engels. Hij vertrekt dan et de auto en korte tijd daarop verschijnt hij opnieuw vanuit de woonkamer en nu met andere kleren aan. En dan pas realiseren we ons dat we hier te maken hebben met een eeneiïge tweeling. Het avondeten is anders zoals gisteren (geen vlees of vis).



DAG 6 (di 23 okt): Sidyma - Gavuragili


Ik heb hier niet zo goed geslapen en dat kwam vooral door het gekrai van de hanen overal rondom. Dat begon al toen het nog stikdonker was. En 's nachts heeft het ook veel geregend en was er in de verte donder te horen. Na het ontbijt toont Gemils vrouw haar wijsvinger waar ze een snee in heeft die al behoorlijk ontstoken is. Ze weten allicht dat de meeste trekkers wel een kleine EHBO-kit meedragen. Met wat ontsmettende zalf en een Tensoplast is het snel verholpen.
Om halfnegen stappen we verder: het is nu droog maar door de regen kleeft de grond aan onze schoenen. Na enkele minuten sleep je zo heel wat extra gewicht mee aan je zolen. Maar de regen van afgelopen dagen, de eerste sinds maanden, maakt ook dat er overal jong gras en jonge plantjes opschieten en wat verdroogde distels leken hebben nu almeteens bloemen gekregen.
Naar Bel is het een kleine 5 km, waarvan de eerste helft stijgend tussen de velden en dan door het bos tot bij de pas. Vandaar gaat over een brede weg naar beneden tot Bel. We zien beneden ons de moskee van Bel als het serieus begint te regenen. We gaan vlug schuilen nabij het pension van Ahmed en trekken daar onze regenkledij aan. Maar de regen wordt vlug minder en we trekken verder en gaan voorbij de moskee bergop. Het gaat steeds verder omhoog door dennenbossen tot de top op 804 meter. En vandaar begint dan een lange en soms moeilijke afdaling. Vooral het eerste uur zijn er stukken waarbij we naar beneden moeten klauteren over platte scheve rotsplaten. We moeten ook goed uitkijken naar de rood-witte markeringen. Maar naarmate we vorderen wordt het minder steil en het laatste halfuur wandelen we gewoon naar beneden richting zee. Zo komen we in Gavuragili waar we logeren in Dancans Garden, waar we voor 80TL B&B, avondeten en een kamer krijgen in een nieuwbouw in de tuin, met een prachtige gezamelijke badkamer.
Etappe 12,5 km en 5,5 uur wandelen.

Na een heerlijke douche en een EFES (maar 10 TL voor één fles bier is wel erg duur!!) gaan we nog eens de buurt bekijken. Even verderop is er een tweede pension, Patara Lodge, en verder alleen nog verlaten en vervallen huizen met beneden een woeste kustlijn met kliffen en de wijde Middellandse Zee.



DAG 7 (woe 24 okt): Gavuragili - Kinik [- Patara]

Vannacht nog wat gedonder en veel regen, maar 's morgens toch geen hanengekraai. Ook de grote vastgeketende hond in de tuin is stil gebleven. Alleen waren er vannacht wel wat muggen actief.
Op om 8 uur stipt. Drie kwartier later zijn we al onderweg op een brede zandweg, eerst goed afdalend met heel mooie uitzichten op de zee, daarna wat meer golvend tot we aankomen in Pydnee. Hier slaan we rechtsaf naar de ruïne van een Romeins fort. Je komt erin door een gat in de buitenmuur dat zo laag is dat je er wel op handen en voeten door moet. Veel meer dan de buitenmuren met een grote inkompoort is er eigenlijk niet van over.
We gaan buiten door de grote poort en komen zo in laag struikgewas op een paadje dat naar het strand voert. Hier moeten we linksaf en over een gammel bruggetje. Hierop liggen 2 honden en de eigenares komt die eerst weghalen voor we over kunnen. Zo komen we op een brede asfaltweg en we slaan algauw rechtsaf naar Letoon. Dit is hier en brede landbouwweg in een volledig vlak gebied, dat vroeger moersland was. Nu groeien er eucalyptus bomen en verder een soort lage wilgen. Dit is een vlakke, eentonige weg en dat duurt zo 8 à 9 kilometer. Niet dat het dan veel beter wordt want de weg naar het tempelcomplex van Letoon is een brede weg met betonklinkers tussen honderden tomatenserres.
In Letoon bekijken we de vervallen tempel van Leto en het al even bouwvallig theater. En dan gaat de weg verder tussen de serres tot Kinik. Dit stadje heeft vooral veel winkeltjes en herstelplaatsen voor bromfietsen en natuurlijk centraal een standbeeld voor Kemal Ataturk, maar er is geen hotel. We nemen er een dolmus naar Patara (10km, 10 TL). Patara is de naam van de oude Lycische stad aan de zee en het huidig stadje heet eigenlijk Gelemis. Hier zijn er pensions in overvloed, want aan zee heb je hier 18 km zandstrand. Maar nu is het rustig en er is overal plaats. We kijken uit voor logement en worden aangesproken door de uitbater van Ali Baba. Hij toont ons de kamer en die ziet er proper uit en de prijs voor B&B is maar 40 TL. Wanneer we later de keuken te zien krijgen bedenken we toch dat we beter elders gaan eten. We kiezen een restaurant met een fiere kok met een echte kokmuts, waar de verse vis voor het braden ter keuring wordt voorgelegd en we kiezen voor zeebaars en brasem (15 TL).



DAG 8 (do 25 okt): Kinik - Üzümlü

Ali Baba had 's morgens toch zijn best gedaan en de keuken wat opgeruimd. Het ontbijt was O.K.
Daarna was het wel wachten op de dolmus naar Kinik. We probeerden dan maar autostop en na een half uur stopt er een auto met een Spaans koppeltje. Die waren op weg om Letoon te bezoeken en namen ons mee tot Kinik. vanaf het standbeeld van Ataturk in Kinik is het maar een kilometer naar de ruïnes van de oude stad Xanthos. Behalve het theater staat er niet veel meer overeind, maar er zit duidleijk nog veel onder de grond dat ooit wel zal opgegraven worden.
Bij het theater zijn er een meute verwilderde honden, die komen bedelen voor eten. Dit is een van de redenen waarom je in alle geval een wandelstok moet meenemen. Gewoon ksssss! roepen hept niet om ze van je weg te houden, maar ze letten wel op dat ze niet te dicht bij een wandelstok komen.
Van Xanthos gaat het over een brede asfaltweg langs de Esen rivier naar Cavdir. eindelijk kan je hier van de grote weg af. Via het kerkhof kom je op een landbouwweg die stilaan smaller wordt en die uiteindelijk eindigt in een smal paadje met veel stekelige begroeiing. Volgens het boek van Kate Clow zou je her sporen kunnen zien van de Romeinse aquaduct, maar we vinden niets wat erop lijkt. We zijn al een uur verder voor we de eerste duidelijke aanwijzingen van een aquaduct ontdekken.
Nu loopt het pad verder gelijk op met de route van de aquaduct, langs de bergflank. Dit heeft het voordeel dat er weinig stijgen en dalen aan te pas komt, al moeten we hier en daar wel wat klauteren. We komen zelfs aan een vervallen 12 meter hoge Romeinse brug. Zo gaan we rond de vallei en komen uitendelijk bij olijfbomen, volgen een stenen muur en bereiken om 1 uur een kleine moskee. Na de moskee volgen we een nog gebruikte aquaduct omhoog. Het is gemakkelijk om die te volgen, maar de aquaduct ligt wel op de rand van de berghelling en is overwoekerd met struikgewas. Met een beetje geluk kun je in het sterk stromend water zoetwaterkrabbetjes zien. Na een uur klimmen komen we aan de Ipinar bron. Het was een lastige klim en het is heel warm. Dus tijd voor een pauze.
Vanaf de Ipinar bron gaat het weer over een brede weg naar beneden. We komen zo uiteindelijk via een asfaltweg in Üzümlü.
Etappe: 15 km en 5,5 uur wandelen De zon brandt nogal fel en de weg is niet interessant, zodat we besluiten om het laatste stukje naar Akbel over te slaan. We nemen hier een taxi (25 TL) en laten ons naar Kalkan brengen, naar Öz hotel (80 TL), een goed onderhouden, proper hotelletje. 's Avonds gaan we nog even door het havenstadje wandelen en natuurlijk kan een EFES niet op het menu ontbreken.



DAG 9 (vr 26 okt): Akbel - Patara

's Morgens van ons hotelletje naar de Otogarage, waar we de dolmus nemen naar Akbel (1,5 TL pp). Voorbij de moskee gaan we eerst op een landbouwweg en dan door de bossen waar aan de rand van de berghelling weer de oude Romeinse aqaduct volgen. Zo gaat het rondom de vallei en doorheen veel stekelige lage begroeiïng tot aan het sifonsysteem van Delikkemer, een 2000 jaar oud wonder van techniek. Het water van de aquaduct wordt hier over de droge vallei geleid door middel van een verzegelde sifon pijp die gemaakt is van stenen blokken. De pijp loopt op een muur van 1,6 meter dik en tot 12 meter hoog en ze bestaat uit gekapte stenen blokken van 90x90 cm en 50 cm dik. In het midden van elk blok is een gat gemaakt van 30 cm diameter. Elk blok weegt 800 kilo en de blokken zijn gemaakt zodat ze heel juist op elkaar aansluiten. De sifon heeft een totale lengte van 500m en dus waren er zo'n 1000 stenen nodig. Het is onbekend waar deze stenen gekapt werden en hoe ze geplaatst werden. Het systeem is zo ontworpen dat het gemakkelijk kan onderhouden worden: sommige blokken hebben een opening aan de bovenkant om de buis te ontluchten of om ze te kuisen. Wanneer de pijp gevuld werd met water werden die gaten afgesloten met een stop. Ook zijn sommige blokken zodanig ontworpen dat ze eventueel uitgenomen konden worden. De pijp werd hermetisch verzegeld met kalkcement. Kalkafzetting binnen in de pijp zorgde later voor een blijvende verzegeling.
Na Delikkemer komen we op de grote weg. We zien niet direct rood-witte aanduidingen en volgen dus het boekje van Kate Clow. We steken de straat over en komen bij een metalen waterleiding, maar de rest is onduidelijk. Daarom keren we op onze stappen terug en gaan de asfaltweg naar beneden. En dan komen we 200 meter verder plots weer de rood-witte strepen tegen. De weg gaat hier de bossen in en we volgen weer even de oude aquaduct.
Aan een splitsing komen we in een troep kwaaie honden terecht. Dank zij onze wandelstokken houden we ze van ons lijf en blijven ze blaffend achter. Iets later beseffen we dat we in de buurt van die honden rechtdoor hadden moeten lopen. We zouden eigenlijk terug moeten, maar dat doen we toch liever niet.
We beslissen de grote weg nog even te volgen en dan te bekijken of we ergens kunnen afslaan en zo proberen weer op de 'juiste' weg te komen. Dank zij de GPS lukt dat nog aardig ook en later blijkt dat we zelfs een kortere weg hebben genomen door het bos. Iets voor Patara komen we weer de rood-witte markering tegen en dan wandlen we over een landbouwweg en uiteindelijk over asfalt Patara binnen.
Etappe : 14 km en 5 uur wandelen.

We zoeken eerst een pension (niet bij Ali Baba deze keer) en gaan daarna de ruïnes van het oude Patara bezoeken (inkom 5 TL).

Hier zijn er al heel wat opgravingen gedaan en er is ook restauratiewerk gedaan. Zo is de vergaderplaats van de vertegenwoordigers van de steden van het Lycisch Verbond grotendeels heropgebouwd. Maar er wordt nog aan alle kanten gegraven en gebouwd en er liggen nog voetbalvelden vol met steenblokken die ergens in een puzzel moeten ingepast worden. Je kan hier gemakkelijk enkele uren ronddolen, maar 's avonds na 7 uur is het hele gebied verboden terrein.



DAG 10 (zat 27 okt): Patara - Delikkemer [- Kalkan ]

Vandaag gaan we terug naar Delikkemer, maar nu langs een andere weg. We gaan van Patara wel eerst weer omhoog via de asfaltweg tot bij de merkpaal, waar we gisteren bij uitgekomen zijn. Vanaf hier gaan het nu enkele kilometer gestaag omhoog en daarbij hebben we een mooi uitzicht op het zandstrand van Patara en op de ruïnes van de oude stad.
Uiteindelijk bereiken we de pas op 200m hoogte en we komen zo in de volgende vallei. Hier zien we geen zandstrand meer. De weg loopt in brede zigzag lussen rap naar beneden en eenmaal bij de zee aangekomen gaat een brede landbouwweg langs kliffen golvend omhoog.
Onder de kliffen liggen er heel wat bootjes aangemeerd. We dachten eerst dat er misschien een mogelijkheid zou zijn om tot Kalkan te varen, maar de hoge kliffen verhinderen dat we dichtbij kunnen komen.
Iets verderop gaat de weg weer landinwaarts maar steeds omhoog en er is op de brede weg geen schaduw, terwijl de zon weer hevig te keer gaat. Zo komen we aan de merkpaal van Delikkemer. We volgen vanaf hier de landbouwweg naar beneden tot op de grote weg.
Etappe: 15,5 km en 5 uur wandelen

Daar proberen we via autostop proberen in Kalkan te geraken. Na een kwartier stopt er een jonge kerel met een rijdend wrak en die neemt ons mee tot in de buurt van de pensionnetjes in Kalkan. In de nabijheid van Öz hotel gaan we logeren in Gül pension. Morgen is het zondag en dan nemen een welverdiende rustdag in Kalkan. (135 TL , 2 nachten, B&B).



DAG 11 (zo 28 okt): Kalkan

RUSTDAG : we gaan wat in de haven rondlopen, een pint drinken, eten, winkeltjes kijken,... en luieren in de zon.



DAG 12 (ma 29 okt): Kalkan - Bezirgan - Saribelen

Eerst lopen we een kleine 2 km op de grote weg en dan gaat een landbouwweg links omhoog. Na een 100 meter wordt dit een smal pad tussen olijfbomen en hier zijn we al direct het zicht op de rood-witte strepen kwijt. Of ze zijn er niet meer... In ons boekje staat dat we hier diagonaal de bergwand omhoog moeten. We klimmen dus verder omhoog en met de GPS letten we er op dat we niet al te ver uit de richting geraken. Tegen de middag - na 4 uur klimmen - zijn we op het hoogste punt (787 m) aangekomen. Na wat zoeken vinden we de landbouwweg die dalend naar Bezirgan loopt. Wanneer je Bezirgan nadert passeer je langs houten barakken met een dak van metalen golfplaten, die gebruikt worden om de oogst te stockeren. Deze bouwsels gelijke wel een beetje qua bouwstijl op de Lycische vrijstaande graven.
Bezirgan ligt n een grote vlakte en de boeren zijn overal druk aan het werk. Het is nog maar 1 uur en we zijn het wandelen nog niet beu. Dus besluiten we om nog even door te gaan naar Saribelen. Eerst trekken we tot bij de moskee en daar gaat het op een brede weg langs de uitgestrekte weiden waar we bijgehaald worden door een grote kudde geiten. Na een goeie 2 km, aan der and van de vlakte, gaat het pad omhoog en moeten we linksaf rond de berg. Het pad gaat wat op en neer, zonder erg steile gedeelten, maar er is heel veel losse steenslag en op deze onstabiele ondergrond is het wel lastig lopen. Zo dalen we uiteindelijk verder tot we rond 3.30u op de grote weg naar Saribelen aankomen. We hebben er nu al 15 km op zitten (6,5 uur wandelen) en de grote weg is niet aantrekkelijk. Dus is autostop de oplossing. We worden al gauw opgepakt maar de chauffeur kent weinig engels en heeft geen weet van een pension. Daarom rijdt hij met ons tot aan de moskee van Saribelen en daar kunnen ze de weg wijzen naar Moonstone House. We worden er om 4 uur netjes aan de voordeur afgeleverd.
Moonstone House is een modern nieuwgebouwd huis en het wordt gerund door een Brits koppel Tim en Judy. (90 TL B&B + 25 TL pp voor diner) Alles is er piekfijn in orde, maar je moet er wel een 20-tal katten en 6 honden bijnemen. Tim gaat in de vooravond ook nog in de buurt kalkoenen kopen. Ze hebben hier immers kippen en die worden nogal eens door arenden, die in de nabije bergen huizen, gepakt. Het schijnt dat de arenden niet zo gauw kippen pakken wanneer er ook kalkoenen in de kippenren zitten.
Het avondeten is zeer lekker, we praten nog wat en gaan dan onder dek in de heerlijke bedden.




DAG 13 (di 30 okt): Saribelen - Kas

Tijdens het ontbijt komt er een geweldig onweer aan met donder, bliksem en stortregen. De weersvoorspelling geeft voor de rest van deze dag en voor morgen : REGEN. Tim en Judy raden ons aan om niet verder te trekken naar Gokceören, omdat je daar moeilijk onderdak kan vinden. In die stortregen is het toch niet te doen en hier in Saribelen zitten wachten op beter weer is het toch ook niet. Tim moet in de voormiddag toch naar de dierenarts in Kalkan met een van de poezen en we gaan mee.
Van Kalkan is het gemakkelijk om met de dolmus naar Kas te reizen (5 TL). Daar vinden we veel pensionnetjes in de beuurt van de oude moskee. We kiezen voor Santosa (60 TL). Na de middag vermindert de neerslag en het wordt min of meer droog maar niet zonnig. Kas is een stuk groter dan Kalkan en we wandelen even door de haven en naar de toeristeninfo, waar ze ons verzekeren dat er tussen Kas en Aperlae geen mogelijkheid is om te overnachten. Dit is niet juist! Wanneer we op donderdag in Bogazic passeren zien we dat er daar toch een wegwijzertje staat naar een pension en dan hadden we van Kas naar Bogazic kunnen wandelen.
Hierna gaan we nog de oude haven Antiphellos met het gerestaureerd theater en iets verderop een groot huisgraf bekijken.




DAG 14 (woe 31 okt): Kas - Liman Agizi - Kas

Om 9u30 vertrekken we via de grote weg en na een km gaan we via een landbouwweg tussen huizen tot bij olijfbomen. De weg loopt hier redelijk vlak en bij een splitsing gaan we rechtsaf. Zo komen we uiteindelijk aan een punt waar er een hele steile afdaling begint via de klifwand tot aan het strandje van Liman Agizi. Dit lijkt ons toch wat te steil en we keren terug tot aan de splitsing en nemen de route hogerop. Dit duurt wel wat langer maar de daling is veel minder steil.
Het strand van Liman Agizi is geen zandstrand, maar een strook beton waar er een 60-tal strandstoelen staan aan een kleine baai. Met dit weer zijn er maar weinig zonnekloppers. Wij gaan een thee drinken en stappen dan de hoge weg terug. Etappe : 13 km en 4,5 uur wandelen.



DAG 14 (do 1 nov): Bogazic - Ucagiz

Er is geen dolmus naar Bogazic dus gaan we maar met de taxi (55 TL). Tegen 8u30 komen we aan bij de moskee van Bogazic. Dit is duidelijk een landbouwdorp en de route gaat dan ook eerst op een brede gemakkelijke landbouwweg. Vandaag schijnt de zon weer maar het is heel wat minder warm dan de voorbije weken. Na 2 km wordt de weg smaller en gaan we verder tussen olijfbomen op een vooral dalende weg met veel losse stenen, zodat het ambetant wandelen is. Zo bereiken we tegen de middag Aperlae. Daar is er een camping en mogelijkheid om te overnachten. Het heeft een beetje de stijl van eind jaren 1960. Maar wij gaan direct verder op de vlakke weg door de wieden. Er zijn hier zelfs voor de afwiiseling eens wat koeien in plaats van geiten.,br> Na 1,5 km is het toch weer klimmen over los gesteente en later nog eens wat vlakke weidegrond, maar eens we in de verte Ucagiz zien liggen gaat de route over een lage klif naast de zee en zo klauteren we nog 2 km op en neer over de lage kliffen tot Ucagiz.
Etappe : 15 km en 6 uur wandelen.

Het was uiteindelijk een zeer vermoeiende dag en we zijn blij als we onder de douche kunnen in Kekova Fish House. (55 TL)
Onze kamer is op zeeniveau en de zee komt tot een meter onderd eramen. We hebben dus een mooi uitzicht op de baai. In het dorpje is er een winkel en veel restaurants, maar weinig volk. We eten uiteindelijk nog eens zeebaars.




DAG 15 (vr 2 nov): Ucagiz

Aan de overkant van de baai ligt de verzonken stad Kekova. Dit was ooit een havenstad maar door een aardbeving is een deel van het eiland meer dan 2 meter gedaald en zo is een groot deel van kekova onder de zeespiegel verdwenen. In alle kustplaatsen worden er boottochten naar de verzonken stad georganiseerd en nu wij er zo dichtbij zijn huren we een boot om Kekova te bezoeken (70 TL).
Onze kapiteitn heeft gisteren blijkbaar nogal wat gefeest, want hij ziet er niet echt fris uit. Maar we vertrekken 's morgens rond 10 uur en varen eerst naar Simena, een havenstadje qua grootte vergelijkbaar met Ucagiz, maar er is hier een hoogte met daarop een fort.
Vandaar gaat het naar kekova en eigenlijk is er van de verzonken stad niet heel veel te zien. Op het land zijn er nog wel ruïnes en aan het water resten van muren. Onder water valt vooral de lange havenmuur op. Er is ook de mogelijkheid om na Kekova in een baai met een zandstrand te zwemmen. Onze kapitein wil daar wel graag een uurtje blijven, waarschijnlijk om in die tijd nog wat te slapen. Maar we hebben geen interesse en zo zijn we na anderhalf uur terug in Ucagiz.

's namiddags gaan we nog wat wandelen tot aan de necropolis. Er zijn hier heel veel Lycische graven, maar zonder versieringen. Dan zijn de graven in Sidyma toch veel mooier. Er is wel dicht bij het dorp een rotsgraf met een mooi bas-reliëf van een man.




DAG 15 (zat 3 nov): Ucagiz - Cayagiz (Andriake) [ - Demre ]

Volgens Kate's beschrijving is de route vandaag bijna vlak. Maar in de praktijk pakt dat toch een beetje anders uit. Na eerst een half uurtje over een brede landbouwweg komen we op een smal stenig pad. Er zijn wel geen grote hoogteverschillen, maar zoals gisteren is het gedurig enkele meters omhoog en dan weer dalen en dat allemaal over lose steenslag. Tamelijk lastig en de brandende zon maakt het er niet gemakkelijker op. Na 6 uur stappen bereiken we eindelijk Andriake (15 km).
Het strand is er volledig verlaten, maar nabij de camping staat eenzaam het CAFE, met een jonge barjuffrouw achter de toog. We drinken er een koel bier en gaan dan verder richting de haven. In de buurt van de boten krijgen we een aanbieding voor een hotel in Demre. De prijs B&B is 70 TL en daarin is het transport naar het hotel inbegrepen. Zo komen we in hotel Murat, nabij de grote weg, en op 1,5 km van het centrum van Demre gelegen. Wel is er dichtbij een winkeltje, maar die heeft geen groenten en ook geen bier.
We gaan toch even tot in het centrum en je ziet direct dat dit geen toeristenstad is. Er is natuurlijk het museum en de kerk van Sint Nicolaas, met in de buurt wat restaurants en souvenirshops, maar verder slechts een paar hotelletjes. En je vindt er ook winkeltjes die wel EFES in de frigo hebben staan.
Op 500 meter van het centrum, niet ver van het grote Andriake hotel, vinden we hotel KIYAK en we besluiten hier de komende 2 nachten te verblijven.
We gaan 's avonds nog eens op en af van hotel Murat tot Demre en eten er Turkse pizza (10 TL/pers).



DAG 15 (zo 4 nov): Demre

Ons eerstew erk vanochtend was te verhuizen naar hotel Kiyak. We vertrekken van hieruit, deze keer zonder rugzak, naar de ruïnes van Myra. Zoals Kekova is ook Myra door aarbevingen verwoest. Het gebied rond de stad werd moerassig en doordat dit veel ziekten meebracht werd Myra volledig verlaten.
Het is 3 km tot Myra, maar je ziet al van ver de acropolis bovenop de berg. De grootste bezienswaardigheid zijn de graven die uitgehouwen zijn in de steile bergwand, alsook het gedeeltelijk gerestaureerd antiek theater(inkom 15 TL).
In tegenstelling met de andere ruïnes, zoals Xanthos of Letoon, zijn er hier wel veel toeristen. Ze worden met hele busladingen afgeleverd, gaan met een gids het theater bezoeken en zijn en klein uur later alweer op weg naar iets anders, wellicht naar de kerk van Sinterklaas.
Wij gaan te voet terug en komen zo na een wandeling van goed 6 km rond de middag in ons hotelletje aan. Het is vandaag weer een echt hete dag en dus blijven we op de warmste periode van de dag wat in de schaduw.
In de late namiddag gaan we tot bij het museum en de kerk van Sint Niklaas. De oude Romaanse kerk is opgegraven en de sarcofaag van Sint Niklaas staat er nog. Het gebeente van de heilige man is echter niet in deze kerk aanwezig. Lang geleden hebben Italiaanse zeelieden de sarcofaag gelunderd en de relieken overgebracht naar Bari in Zuid-Italië.
Hier is er weer 15 TL inkom te betalen, maar op de ansichtkaarten zien we niet veel dat de moeite waard is. Dus sparen we onze lires en gaan op zoek naar een cafe of theehuis. We vinden niet direct iets en gaan dan maar plaats nemen op het terras van het restaurant waar we gisteren pizza aten. We vragen daar een thee, en dan nog een. Het is een verrassing wanneer we de rekening vragen en de de ober ons duidelijk maakt dat er van betalen geen sprake is en dat de thee door het huis aangeboden wordt.




Dag 16 (ma 5 nov): Demre - Kas Van Demre met de dolmus naar Kas. Dit is een goeie 50 km en we betalen 14 TL, dus 7 TL per persoon. Nu is een dolmus goedkoop, maar we vermoeden toch dat er in dit geval een rekenfout gemaakt werd. Rond 10u30 komen we in Kas aan bij de Otogarage (=busstation) en we kennen hier al de weg naar de pensionnetjes. Dit keer kiezen we voor pension MELTEM (50 TL B&B). Vanaf nu is het gedaan met de rugzak overal mee te sleuren. We hebben dus de gelegenheid om nu enkele kadootjes te kopen: voor Ilias en Jonas een met leder bekleed boekje met een indrukwekkende sluitsysteem. We gaan verder nog het stadje wat verkennen.




Dag 16 (di 6 nov): Cukurbag - Kas Dit wordt onze laatste wandeldag. Door het slechte weer hebben we vanaf Saribelen enkele dagen gemist en we gaan daar vandaag iets aan doen.
De dolmus naar Cukurbag (3 TL pp) rijdt niet erg frekwent en zo kunnen we pas om 10u40 vertrekken. Een kwartier later zijn we aan de moskee van Cukurbag en vandaar wandelen we over een landbouwweg richting Kas. We worden algauw gevolgd door een hond die ons nog een half uur op veilige afstand zal volgen. De weg wordt langzaamaan smaller en wordt een paadje doorheen een stenige hoogvlakte, maar het blijft wel een uur vlak wandelen.
En dan komt daar plots een einde aan en je hebt een panoramisch uitzicht over Kas en de zee en bergen rondom. Nu volgt er een steile afdaling in brede zigzag bochten maar zonder rugzak gaat het allemaal veel vlotter. Zo zijn we al na 3 uur wandelen terug in Kas.

Hiermee is onze Lycische trektocht ten einde. Morgen rijden we met de dolmus naar Fethiye, waar we nog een dagje blijven rusten en overmorgen gaat het naar Dalaman en met Turkish Airlines terug naar België

---